Γιάννης Καμπούρης. Μια διαφορετική ματιά στην ανταλλαγή κυριότητας δημαρχείου με 3ο δημοτικό

Μια διαφορετική ματιά, όπως αναφέρει, στο θέμα της ανταλλαγής κυριότητας του κτηρίου του δημαρχείου με το 3ο δημοτικό Βέροιας, καταγράφει σε επιστολή του ο Γιάννης Καμπούρης, πρώην διευθυντής της ΚΕΠΑ δήμου Βέροιας. Αναφέρει:

«Όχι που θα έμεναν στα λόγια. Τελικά μητρόπολη και δημοτική αρχή τα είπανε και μάλλον τα συμφωνήσανε και πάμε για ανταλλαγή της κυριότητας του δημαρχείου που ανήκει στην εκκλησία, με το 3ο δημοτικό που ανήκει στο δήμο. Και γράφω μητρόπολη και δημοτική αρχή, γιατί από όσο γνωρίζω αυτό το ζήτημα δεν απασχόλησε κάποιο θεσμικό όργανο εκατέρωθεν.

Και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι θα τα κάνει όλα αυτά τα ακίνητα η μητρόπολη. Αν πρόκειται να στεγάσει φιλανθρωπικές δραστηριότητες συζητήσιμο, αλλά κάτι τέτοιο δεν το βλέπω, αν κρίνω από την τύχη που επεφύλαξε στο «Βλαχογιάνειο». Για εκκλησιαστικό μουσείο το προόριζε, αλλά κατέληξε να στεγάζει τα κατάλοιπα της εμφυλιακής περιόδου. Στέρησε έτσι από την πόλη τη δυνατότητα να στεγάσει εκεί μια πολιτιστική δράση, λχ την πινακοθήκη. Μια επιλογή που θα έδινε σημαντική ώθηση στην πολιτιστική της ταυτότητα και τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης στο χώρο των εικαστικών, αφήστε που ξύνει πληγές με τη σημερινή του μορφή.

Και υποθέτω ότι αυτή η κυοφορούμενη ανταλλαγή βολεύει και τη δημοτική αρχή μας, που γενικά δεν θέλει και πολλούς μπελάδες στο κεφάλι της και αυτό ελπίζω αυτό να γίνει κατανοητό στη συνέχεια. Εδώ παραχώρησε το μοναδικό σωζόμενο στην αρχική μου μορφή παραδοσιακό κτίριο «Σαράφογλου», που είναι και κηρυγμένο μνημείο σε σύλλογο, στερώντας από την πόλη μας την προοπτική να αποκτήσει επιτέλους ένα λαογραφικό μουσείο. Γεμίσαμε διάσπαρτα εκθετήρια με λαογραφικό υλικό, αλλά μουσείο με την πλήρη σημασία του δεν θα αποκτήσουμε ποτέ και ας αυτοθαυμάζονται ορισμένοι τι ωραία που τα κάνουν. Είναι που θα μπορούσε και ως το μοναδικό σωζόμενο δείγμα βεροιώτικης αρχιτεκτονικής, σε τμήμα του να αναδεικνυόταν και το σημαντικότατο αρχείο παραδοσιακής αρχιτεκτονικής του Μουτσόπουλου, που ένας θεός ξέρει που βρίσκεται τώρα.

Λοιπόν για να επανέλθουμε, στο 3ο δημοτικό που από ότι ψιθυρίζεται πάει για κάτι που θα έχει σχέση με τον Απ. Παύλο και μάλιστα θέλουν να εντάξουν τη χρηματοδότησή του σε ευρωπαϊκό πρόγραμμα. Έτσι θα δημιουργηθεί ένας θρησκευτικού περιεχομένου πυρήνας με τρία κτίρια. Το Βήμα, το Παύλειο πολιτιστικό Κέντρο και το 3ο δημοτικό. Και απορώ τι σχέση έχουν ένα μουσουλμανικό ιεροδιδασκαλείο και ένα σχολείο με τη θεματολογία Απ. Παύλος.

Και ειδικά για το σχολείο, αυτό θα μπορούσε προοπτικά να στεγάσει το μουσείο εκπαίδευσης όντας το ίδιο ένα ιστορικό σχολείο. Ένα μουσείο εκπαίδευσης πόλο έλξης για και για τις μαθητικές εκδρομές. Ένα μουσείο εκπαίδευσης με όλη τη σημασία της λέξης, με εκθετήρια, βιβλιοθήκη, αίθουσα παρουσιάσεων, αίθουσα μελετών, κλπ. Έτσι το Βήμα, σε συνδυασμό με το μουσείο Εκπαίδευσης, ένα εκθετήριο ανατολικής τέχνης (στο νυν Παύλειο Πολιτιστικό Κέντρο) και σε συνδυασμό με ένα μουσείο ιστορίας της πόλης στο παλιό δικαστήριο και την συναγωγή – Μπαρπούτα θα δημιουργούσαν μια μοναδική σε έκταση και σημασία πολιτιστική χωρική ενότητα, που θα υπερέβαινε κατά πολύ τα όρια μιας επαρχιακής πόλης όπως η δική μας.

Αντ’ αυτών έχουμε μετατρέψει ένα ιερό χώρο, ένα μουσουλμανικό ιεροδιδασκαλείο σε χριστιανικό πολιτιστικό κέντρο. Παράλληλα επιχειρείτε να θαφτεί η ιστορία ενός σχολείου - το παλαιότερο της πόλης μας αν δεν κάνω λάθος – που για ένα διάστημα ήταν και φυλακή την περίοδο του εμφυλίου. Και από την άλλη αναδεικνύουμε τους θύτες των εκεί φυλακισμένων στον άλλο χώρο της μητρόπολης (Βλαχογιάννειο) – θάβοντας ταυτόχρονα την προοπτική ενός σοβαρού μουσείου εκπαίδευσης, κλπ, κλπ και μετά μας φταίει ο γιαλός που είναι στραβός. Είναι που η πόλη μας πήρε στον κατήφορο σε όλα τα επίπεδα της και ας προσπαθούν να ωραιοποιήσουν αυτή την θλιβερή κατάσταση οι κρατούντες – γι’ αυτά θα μιλήσουμε αναλυτικά εν καιρώ.

Και ειδικά σε ότι αφορά την καθαυτή ιστορία της ανταλλαγής της κυριότητας των δύο κτιρίων, δε μπορώ να καταλάβω προς τι αυτή η βιασύνη. Η παραχώρηση χρήσης του δημαρχείου από την εκκλησία είναι μέχρι το 2100, αφήστε που όλοι εμείς τότε δε θα ζούμε. Ας δούνε τότε την ιστορία αυτή τα δισέγγονά μας. Και ας όψεται η δημοτική αρχή που αναγνώρισε την κυριότητα του δημαρχείου στην εκκλησία, και δεν πήγε τη ζήτημα στα δικαστήρια. Αλλά είναι που ήθελε να τελειώσει το δημαρχείο ως έργο για να το χρησιμοποιήσει στις επικείμενες εκλογές.

Προφανώς αυτός που επισπεύδει την ιστορία αυτή είναι η μητρόπολη και ακολουθεί ο δημοτική αρχή που προσβλέπει ότι κάτι θα κερδίσει - και όχι εμείς ως πόλη για να είμαι σαφής. Και τι στην ευχή προσδοκά να κερδίσει, μα ένα δείγμα ευγνωμοσύνης στις εκλογές δεν θα το εισπράξει ; Αλλά είναι που πληρώσαμε και κοντά στο μισό εκατομμύριο για την αγορά του πρώην διδακτηρίου Τσαλέρα για να στεγάσουμε σε αυτό τους μαθητές του 3ου που θα μετακινηθούν εκεί, ή άλλους μαθητές με ενδεχόμενη ανακατάταξη του μαθητικού δυναμικού ή οι μαθητές του 3ου δημοτικού να στριμωχτούν σε άλλα σχολεία, κλπ. Γιατί ναι μεν αγοράστηκε το κτίριο Τσαλέρα, αλλά πρέπει να βρεθεί και περίπου άλλο 1,5 εκατομμύριο για να γίνει σχολείο με τις αναγκαίες προδιαγραφές. Είναι γενικά που το χρήμα ρέει άφθονο στο δήμο μας και δεν ξέρουμε τι να το κάνουμε. Είναι που κατά τα άλλα θέλουμε να αναδείξουμε τουριστικά την πόλη μας, αλλά δεν ενσωματώνουμε σε αυτή νέες δυναμικές δυνατότητες όπως ο μαθητικός τουρισμός και όχι μόνο.

Τώρα αν όλα αυτά ευνουχίζουν την αναπτυξιακή προοπτική της πόλης μας παρά τις αναπτυξιακές κορώνες που μας σερβίρουν κάθε τρεις και λίγο, δεν τρέχει και τίποτα, έτσι και αλλιώς η κατηφόρα που πήραμε δε θέλει και πολύ κόπο. Αυτά επιλέγουμε να κάνουμε, αυτά θα λουστούμε. Απλά να θυμόμαστε αύριο ότι δε μας φταίει κανείς τρίτος για τη κατάντια μας και ας μην τον ψάχνουμε να του ρίξουμε το ανάθεμα και αν πια τόσο ψάχνουμε εναγωνίως κάποιον, ας κοιταχτούμε στον καθρέπτη.»