Γενοκτονία - έναν αιώνα μετά. Του Δρς Γιάννη Καϊλάρη

Ξεπεράσαμε ένα αιώνα από την γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών πού συντελέστηκε στην γείτονα. Ενός εγκλήματος που στρέφεται εναντίον της ανθρώπινης ύπαρξης και ως τέτοιο δεν παραγράφεται και αφορά, ως την ακραία ύβρη στον άνθρωπο, όλη την ανθρωπότητα. Πληθυσμοί Αρμενικής, Ελληνικής και Ασσυριακής καταγωγής μπήκαν στο στόχαστρο αφανισμού από μια ιδιόμορφη πολιτική, που απέβλεπαι αρχικά σε πανισλαμισμό και στη συνέχεια σε παντουρκισμό.  

Στις 12 Δεκεμβρίου του 2019 αναγνωρίστηκε και από την γερουσία των ΗΠΑ η γενοκτονία των Αρμενίων, μετά από ένα αιώνα και πλέον, σε μια πολιτική πίεσης της Τουρκίας. Τα συναισθήματα που προκαλεί αυτή η αναγνώριση, από μια υπερδύναμη, είναι ανάμικτα: ανακούφισης και λύπης. Πώς διαχωρίζεται ένα έγκλημα σε τμήματα; Είναι ένα έγκλημα που αφορά τρείς εθνικότητες… Αυτά τα κάνουν οι μεγάλοι και οι μεγάλοι, συνήθως, κάνουν μεγάλα λάθη, όταν κάνουν τέτοια. Ή μήπως γιατί η Ελλάδα δεν διεκδικεί την αναγνώριση της γενοκτονίας, για να μη δυσαρεστήσει την γείτονα;

Ας δούμε όμως πως αντέδρασε η γείτονας.

Ερτοργάν :«Λυπούμαστε που μια συκοφαντική δυσφήμηση εναντίον της χώρας μας γίνεται αποδεκτή από το κοινοβούλιο μιας χώρας», είπε και πρόσθεσε: «θα θεωρούσαμε την κατηγορία αυτή τη μεγαλύτερη προσβολή κατά του έθνους μας».

Η τουρκική εθνοσυνέλευση καταδίκασε με τη σειρά της τα δύο ψηφίσματα και ανακοίνωσε πως «μετά λύπης του καταδικάζει και απορρίπτει την υιοθέτηση εκ μέρους της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ ορισμένων θέσεων για τη λεγόμενη γενοκτονία των Αρμενίων (…) παρά τις αντιρρήσεις ορισμένων μελών που έχουν σοφία και συνείδηση».

Αν οι ισχυρισμοί για τη γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 ήταν αληθινοί, δεν θα ζούσαν σήμερα εκατομμύρια Αρμένιοι σε όλο τον κόσμο, σύμφωνα με τον Τούρκο πρόεδρο.

«Αν υπάρχει θύμα των γεγονότων που έλαβαν χώρα πριν από έναν αιώνα, αυτό το θύμα είναι το έθνος μας», είπε επίσης και πρόσθεσε: «Αν είχαμε καταφύγει σε αυτό που υποστηρίζουν οι Αρμένιοι, τότε δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για εκατομμύρια Αρμενίων ανά τον κόσμο».

Διαβάζοντας τις αντιδράσεις της «γείτονος», για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων απ’ τη Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ και τη Γερουσία, η σκέψη μου ταξιδεύει σε μια υπόθεση: τι θα γίνονταν, σε παγκόσμιο επίπεδο, η Γερμανική Δημοκρατία αντιδρούσε ανάλογα για τη γενοκτονία των Εβραίων και μελαγχολώ. Όμως η Δημοκρατία της Γερμανίας απέταξε την πολιτική των Ναζί με κορυφαία πράξη την παρουσία της Άγκελα Μέρκελ στο κοινοβούλιο του Ισραήλ (στις 18 Απριλίου 2008) και μιλώντας στην εβραϊκή γλώσσα να λέει: «Το ολοκαύτωμα μας γεμίζει ντροπή. Σκύβω το κεφάλι στους επιζώντες και υποκλίνομαι μπροστά σας, τιμώντας το γεγονός ότι καταφέρατε να επιζήσετε». 

Αντιπαραβάλλοντας την στάση της Γερμανίδας καγκελάριου με αυτήν του Τούρκου προέδρου, φαίνεται ότι ο Τούρκος λυπάται που ζουν, που απέμειναν κάποιοι Χριστιανοί και δεν τους εξολόθρευσαν ΟΛΟΥΣ. Δείχνει όμως και κάτι ακόμη πιο τραγικό: ότι η σημερινή Τουρκία μένει πιστή στην πολιτική της ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ των λαών που ζούσαν στην επικράτειάς της από αιώνες  πριν την εμφάνιση τους στην Ανατολία. Με μανιακό πείσμα, η επίσημη  Τουρκία αναδέχεται το αμαρτωλό παρελθόν και αρνείται να καταδικάσει, όπως η Γερμανική Δημοκρατία, την εγκληματική δραστηριότητα έναντι των χριστιανών Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων. «Η γενοκτονία των Αρμενίων είναι κακόβουλο ψέμα, η γενοκτονία των Ελλήνων μύθευμα ή ιδεοληπτικό κατασκεύασμα. Το αντίθετο έχει συμβεί, οι Αρμένιοι  και οι Έλληνες είναι οι σφαγείς των Τούρκων» ισχυρίζονται.  Για τους Ασσύριους βέβαια ούτε λόγος. Τώρα ποια ήταν τα σκηνώματα, που κατά τον Μορκεντάουν, έφραζαν τον Εφράτη; πώς δικαιολογείται το έλλειμμα του ενάμισι εκατομμύριου (1.500.000) Αρμενίων, πλέον του ενός εκατομμυρίου (1.000.000) Ελλήνων και πλέον του μισού πληθυσμού των επτακοσίων πενήντα χιλιάδων (750.000) Ασσυρίων. Είναι πέραν της φαντασίας, πιάνεται η ψυχή του ανθρώπου, δεν το χωρά ο νους, ανατριχιάζει κανείς διαβάζοντας λεπτομέρειες με την πρακτική του τρόπου των δηώσεων, της αφάνισης λαών, σε μια στρατηγική, που επέβαλαν σε λαούς με διαφορετική πολιτισμική ταυτότητα μεταξύ τους, με κοινή όμως θρησκευτική συνείδηση: Ήταν χριστιανοί! 

Γιατί όμως δεν παραδέχονται την γενοκτονία των χριστιανών της επικράτειάς τους. Προσφεύγω στον Μορκεντάουν: δεν σκότωναν ανθρώπους αλλά ακάθαρτους! Μιάσματα! Εξάλειφαν εκείνους που ήταν χειρότεροι απ’ τα ζώα, γιατί τα ζώα είχαν κάποια αξία, ενώ οι Χριστιανοί καμιά και ήταν πολλοί.   

Είναι πλέον αδιανόητο μετά εκατό τόσα χρόνια μια χώρα που αναδύθηκε μέσα απ’ τα «αίματα των μειονοτήτων της Μ. Ασίας» όπως λέει ο Τούρκος συγγραφέας Taner Akcam, «και οικοδομείται πάνω σε αυτά, να μένει στο απυρόβλητο, στην παγκόσμια ανοχή και όχι μόνο». 

Κοντά στο ενάμιση εκατομμύριο Αρμενίων, ένα εκατομμύριο και πλέον Ελλήνων και ο μισός περίπου πληθυσμός των επτακοσίων  πενήντα χιλιάδων Ασσυρίων εξοντώθηκαν με τρόπους αήθεις από τον επικυρίαρχο. Έπρεπε να πεθάνουν επειδή είχαν ήθος εδραίου (;), επειδή κρατούσαν ικανό μερίδιο πλούτου(;) [στις αρχές του 20ου αιώνα στην οσμανική αυτοκρατορία το 50% του επενδυθέντος κεφαλαίου και το 60% της εργασίας ανήκει στους Έλληνες, οι Αρμένιοι κατέχουν το 20% του κεφαλαίου και το 15% της εργασίας, ενώ οι Τούρκοι κατέχουν το 15% των δύο κατηγοριών. Αντίστοιχα το 5% και το 10% ανήκει στους Εβραίους και το υπόλοιπο 10% του κεφαλαίου ανήκει σε ξένους], επειδή έπρεπε να βρουν χώρο κατοικίας οι φυγάδες μουσουλμάνοι των Βαλκανίων μετά της ήττας τους στον πόλεμο του ’12-’13(;), να διασπείρουν τους Κούρδους ώστε να αφομοιωθούν(;) (Τι δεν αφομοιώθηκαν; Δέστε τι έπαθαν και τελευταία στο Αφίν! κάτι ψιθυρίστηκε για εγκλήματα πολέμου, αλλά μέχρι εκεί!), επειδή υπήρχε φόβος μη ξεσηκωθούν οι μη Οσμανοί και ανεξαρτητοποιηθούν(;) ή μήπως επειδή ήταν ακάθαρτοι και υπάνθρωποι; Όλα μαζί. Βλέποντας πίσω, βλέπουμε πως η βασική οικονομική πρόσοδος αυτών των επυλίδων φερέοικων - νομάδων ήταν το προϊόν που προσκόμιζαν απ’ τις επιδρομές. 

Αυτής της ληστρικής πρακτικής απαλλάχθηκαν οι Ευρωπαίοι από την αντίσταση της Βιέννης. Διακόσιες πενήντα χιλιάδες η ορδή του «Μεγαλοπρεπή» έναντι δεκαοκτώ χιλιάδων ηρωικών Βιεννέζων, γλύτωσαν την Ευρώπη και σήμερα απολαμβάνουν το επετειακό έδεσμα, αυτής της νίκης, καθημερινά, ξεχνώντας ότι το τρώνε σε σχήμα μισοφέγγαρου-κρουασάν. Έτσι στράφηκε ο «Μεγαλοπρεπής» προς ανατολάς και ερήμωσαν στην συνέχεια εύφορη γη, γιατί το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η πρόσοδος του παραγόμενου προϊόντος και όχι η παραγωγή του. Αυτή απαιτούσε και απαιτεί επενδύσεις, στις οποίες δεν επιδόθηκαν ποτέ.

    Η ράντζια (αρπαγή,κλεψιά), είναι θεάρεστο έργο, «…αν δεν κλέψει απ’ τον γείτονα, θα κλέψει τον αδελφό του» (Αναστάσιος) και η αρπαγή από αλλόθρησκους ιερό – τζιχάντ. Στις πρώτες θέσεις των αλλόθρησκων είναι οι άπιστοι, αυτοί που δεν τήρησαν τις εντολές του Θεού, δηλαδή πρώτα οι Εβραίοι και μετά οι Χριστιανοί και έτσι αναγκάστηκε ο Θεός- Αλλάχ να στείλει τον προφήτη Μωάμεθ να συνετίσει τον κόσμο με το μαχαίρι. 

Τώρα πώς, μετά πεντακόσια χρόνια σκλαβιάς, δεν συγχωνεύτηκαν σε μια κοινωνία του «εμείς» όλοι αυτοί οι λαοί; δεν είναι παράδοξο, αν δούμε τη συμπεριφορά της έξω- ομάδα των οσμανών κατακτητών προς τις εσω-ομάδες των γκιαούρηδων-απίστων. Οι άπιστοι είναι ευτελέστεροι των ζώων, εφόσον τα ζώα έχουν μια κάποια αξία, ενώ οι άπιστοι, Εβραίοι και Χριστιανοί, καμιά ή καλύτερα ταυτίζονται με τα γουρούνια, γράφει ο Μορκεντάου, και όταν, συνεχίζει, δίνουν στους σκλάβους, αυτά που λέμε «προνόμια», είναι για να μην μολύνουν την κοινωνία τους οι ακάθαρτοι λαοί.   Η σέκτα των κατακτητών, που φτάνει μέχρι τις μέρες μας, δομούν δεσποτικό κράτος στηριγμένοι σε ένα δουλοκτητικό σύστημα, έτσι ένας βίαιος εξισλαμισμός θα σήμαινε τη σφαγή της χρυσοτόκου όρνιθος, σημειώνει ο μακαριστός Νεοκλής Σαρρής.

Αφήνω στο Μορκεντάουν να περιγράψει τη νοοτροπία τους: « ο Τούρκος, γράφει, μπορεί να είναι ευγενικός μέχρι δουλοπρέπειας, αλλά πάντα ένα σχεδόν υποσυνείδητο αίσθημα τον αποτρέπει να έλθει σε πνευματική επαφή με τον χριστιανό φίλο του, λες και ο τελευταίος είναι μίασμα.» «…βλέπεις αυτά τα γουρούνια; Άλλα είναι άσπρα κι άλλα μαύρα, … αλλά είναι όλα γουρούνια. Το ίδιο συμβαίνει και με τους χριστιανούς… είναι όλοι τους το ίδιο: γουρούνια». «… σύμφωνα με τον μανιχαϊσμό του μωαμεθανισμού, η ανθρωπότητα χωρίζεται σε δυο κόσμους, τον «νταρ ουλ σαλάμ» (κόσμο των πιστών) και τον «νταρ ουλ χαλάμ» (κόσμο των απίστων), που είναι προορισμένοι να πολεμούν μεταξύ τους, ώσπου ο πρώτος υποτάξει τον δεύτερο».

Με την κρίση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, επί Αμπντούλ Χαμίτ Β΄, του κόκκινου σουλτάνου, (πέρασε έτσι στην ιστορία γιατί αυτός άρχισε τις δηώσεις) στις αρχές του 20ου αιώνα δημιουργείται το κίνημα «Ένωση και πρόοδος» από δυο κούρδους ένα αλβανό και ένα αρμένιο, με βασικά αιτήματα: την κατάργηση της απολυταρχίας του σουλτάνου, την δημιουργία ενός εκσυγχρονισμένου κράτους που να μπορεί να αντισταθεί στις ξένες επεμβάσεις (βλ. διομολογήσεις) των μεγάλων δυνάμεων, να διατηρήσει την εδαφική του ακεραιότητα και να επανέλθει το σύνταγμα του 1876. Σύνθημα τους: Ελευθερία (Hurriyet), Ισότητα (Musavat) και Δικαιοσύνη (Adelat). Σύντομα το κίνημα πλαισιώνεται από τους Νεότουρκους και αντικαθιστούν τον πανισλαμισμό που ξεκίνησε ο Χαμίτ, ο κόκκινος σουλτάνος, με τον παντουρκισμό. Του κινήματος ηγούνται ο Τααλάτ, ο Εβρέμ και Τζαμάλ παραμερίζοντας τον Σουλτάνο. Στο όνομα του παντουρκισμού, έχοντας τη συμπαράσταση αρχικά των Γερμανών και με την έναρξη του α΄ παγκοσμίου πολέμου την συμμαχία τους, δημιουργώντας  προβοκάτσιες ως πρόφαση (έχουν ιδιαίτερη ικανότητα και ιστορία σ’ αυτό), εμπίπτουν απροσχημάτιστα στις δηώσεις των χριστιανών. Όταν με την ήττα τους, το 1918, εγκαταλείπει την Τουρκία η τριάδα με τους συν αυτώ (και οι τρείς δολοφονήθηκαν από Αρμένιους πατριώτες), επικρατεί ο Μουσταφά Κεμάλ. Οι δηώσεις συνεχίζονται με οργανωμένο σχεδιασμό και ολοκληρώνονται. Επισφραγίζεται το όλο «εγχείρημα» με την επαίσχυντη πράξη της συμφωνίας περί «ανταλλαγής πληθυσμών». Το κακό, για κάποιους, είναι ότι διέφυγαν του ολοκληρωτικού αφανισμού και προσέφυγαν  στην Ελλάδα, πριν από την συνθήκη της Λωζάνης. Πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες είναι οι πρόσφυγες, παρά την επιτροπεία των «συμμάχων» μας και την απαγόρευση εισόδου στην Ελλάδα των προσφύγων με αυστηρό βασιλικό διάταγμα (προβλέπονταν μεταξύ των άλλων πρόστιμο χιλίων (1000) δρχ ανά κεφάλι και κατάσχεση του πλοιαρίου μεταφοράς). 

 Η απογραφή του 1928 (Είναι η μόνη απογραφή που αναφέρει την καταγωγή των απογραφέντων) καταγράφονται ένα εκατομμύριο διακόσιες πενήντα χιλιάδες πρόσφυγες απ’ την Τουρκία. Εκατό χιλιάδες περίπου διέφυγαν σε άλλες χώρες. Αν λάβουμε υπόψη τα επίσημα στοιχεία στα όρια της σημερινής Τουρκίας, πριν τον παγκόσμιο πόλεμο, κατοικούσαν δυόμισι εκατομμύρια (2.500.000) περίπου Έλληνες, συνεπώς έχουμε ένα έλλειμμα πάνω του ενός εκατομμυρίου (1.000.000) δηλαδή το 40% των Ελλήνων της Ανατολίας αφανίστηκε. Στον Πόντο πάνω από το 54%. Αν αυτό δεν είναι γενοκτονία τι είναι; Και ενώ η παγκόσμια κοινή γνώμη αναγνώρισε την γενοκτονία των Εβραίων από τους ναζί, η οποία ανέρχεται στο 31% του συνολικού πληθυσμού των Εβραίων, και μάλιστα, και πολύ καλά, σε κάποια κράτη η άρνηση της γενοκτονίας των Εβραίων αποτελεί ποινικό αδίκημα και διώκεται αυτεπάγγελτα. Η αναγνώριση της γενοκτονίας των Χριστιανών από τους Τούρκους παραμένει εναγώνια τραγωδία για τους ανθρώπους πρώτιστα, που κατάφεραν να ξεφύγουν της λαίλαπας των Οσμανών και στη συνέχεια για τους απογόνους τους, οι οποίοι δεν γνωρίζουν τίποτα για την ταυτότητα των άταφων προγόνων τους. Έγιναν ένας αριθμός προστιθέμενος στο τραγικό νούμερο του ενός εκατομμυρίου. Και επειδή η θρησκεία μας είναι ζώσα, αναζητείται η ονομαστική μνημοσύνη τους, αλλά κύρια η κάλυψη του κενού της γνώσης της καταγωγής του κάθε πρόσφυγα. Η γνώση μας περιορίζεται στους ανθρώπους της πρώτης γενιάς των προσφύγων. Πέρα απ’ αυτούς; … από πού ερχόμαστε;…  

Μετά την επικράτηση το Κεμάλ και τη σύσταση της κατ’ επίφαση δημοκρατίας της Τουρκίας, στη θέση της «Οθωμανικής Αυτοκρατορίας», αποθρασύνονται όλο και περισσότερο και εκδηλώνουν όσο τους παίρνει η κοινωνική τους κληρονομιά της ράντζια ή το τζιχάρτ, ανάλογα.  Αυτό γιατί το σημερινό κρατικό μόρφωμα, που αποτελείται από πενήντα έξι φυλές σύμφωνα μελέτης Γερμανικού πανεπιστημίου και από τριάντα έξι κατά δήλωση του τέως προέδρου της γείτονος, Οζάλ (και έφαγε το κεφάλι του) βρίσκεται μεταξύ του ανταγωνισμού των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Οι μεν ΗΠΑ θέλουν ένα σύμμαχο στις παρίες της Ρωσίας, και βάση πρόσβασης στο «ζωτικό» μαύρο χρυσό, η δε Ρωσία με κάποιο τρόπο εξαργυρώνει την ευμενή στάση της Τουρκίας απέναντί της, με παροχές ανυπολόγιστες, από την επικράτηση της «Οκτωβριανής επανάστασης» μέχρι σήμερα. Δεν ξέρω όμως τι θα γίνει όταν με αυτήν την πρακτική τους καταφέρουν να την ενδυναμώσουν τόσο, ώστε να την βρουν μπροστά τους. Άραγε τότε θα υπάρξει μια … Βιέννη να τους σώσει; 

  Μην ξεχνάμε ότι η συνθήκη των Σεβρών προέβλεπε τέσσερα κράτη στην Ανατολία, δυο μουσουλμανικά (κουρδικό και τουρκικό) και δυο Χριστιανικά ( αρμενικό και ελληνικό). Τη συνθήκη βέβαια δεν τη δέχτηκε ο Κεμάλ αλλά ο κύριος λόγος της μη εφαρμογής ήταν η επικράτηση του Λένιν και της λεγόμενης Οκτωβριανής Επανάστασης. Είναι η Ρωσία του Λένιν που παραχώρησε τα εδάφη, από την Τραπεζούντα μέχρι το Ερζερούμ και την μισή Αρμενία, τα οποία κατακτήθηκαν από την τσαρική Ρωσία στον α΄ παγκόσμιο πόλεμο, και ενίσχυσε με πολεμικό υλικό τον ήδη εξοπλισμένο Κεμάλ, καθώς οι Γερμανοί φεύγοντας απ’ την μέση Μασοποταμία αφήνουν τον οπλισμό τους στους Τούρκους. Όταν, το 1919, αποτυγχάνει η εκστρατεία των Γάλλων, συνεπικουρούμενη από είκοσι χιλιάδες Έλληνες στρατιώτες, να ανατρέψουν τον Λένιν, στρέφονται προς υποστήριξη των Τούρκων. Τη στάση των Γάλλων στηρίζουν οι Άγγλοι ακολουθώντας τους Αμερικανούς. Ακριβώς την στιγμή που ο Ελληνικός Στρατός, αποσταλμένος με απόφαση του συμβουλίου των νικητών προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους και με πρόσχημα το σταμάτημα των δηώσεων κατά των χριστιανών, περνούσε την αλμυρή έρημο να φτάσει στην Άγκυρα του Κεμάλ. Και αναρωτιέται κανείς γιατί δεν σταμάτησαν στο Σαγγάριο. Και, αφού έπρεπε να εκτελέσουν την εντολή των Άγγλων, γιατί ακολούθησαν μια διαδρομή που την απέφυγε ο Ξενοφώντας κατά την κάθοδο των μυρίων: το «θάλαττα, θάλαττα» των μυρίων ήταν για την θάλασσα του Εύξεινου Πύντου. Στον Πόντο κατέληξαν. Ούτε διδάχτηκαν από τη διαδρομή του Μέγα Αλέξανδρου. Γιατί ο στρατός κίνησε για την Άγκυρα μέσω της Αλμυρής ερήμου και όχι μέσω του Πόντου, να ενισχυθεί από τους είκοσι χιλιάδες έμπειρους αντάρτες του λυτρωτικού αντάρτικου και από τους άλλους είκοσι χιλιάδες εθελοντές, που περίμεναν στις παραλιακές πόλεις της Ρωσίας (Φωτιάδης Κ.). Ένα νεύμα περίμεναν να ενταχθούν και να ενισχύσουν τη δύναμη του. Στον Πόντο θα υπήρχε ένα οικείο περιβάλλον που θα ενίσχυε το ηθικό και τον εφοδιασμό του στρατού. Κύρια όμως θα σώζονταν τα υπολείμματα του άμαχου πληθυσμού. Γιατί ο εγκάθετος τότε πρωθυπουργός, Βενιζέλος, διάλεξε να κάνει εκλογές με ένα εκλογικό νόμο που δεν τον έβγαλε ούτε βουλευτή, ενώ ήξερε, τουλάχιστον, το αποτέλεσμα των εκλογών. Τι του διαμήνυσε ο Στεργιάδης; Τι του υπαγόρευσαν; Γιατί δεν άκουσε την «ψυχή του ελληνισμού», του εθνομάρτυρα Χρυσοστόμου Σμύρνης, να μη προβεί σε εκλογές, αλλά να προβεί σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Και έπειτα δεν ήξερε, ως πρωθυπουργός, στη συνθήκη της Λωζάνης για τις δηώσεις των χριστιανών και πρότεινε τον Κεμάλ για Νόμπελ Ειρήνης. 

Την πολιτική του Κεμάλ ακολουθεί μέχρι σήμερα, με όποιες παραλλαγές, η γείτονα. Είναι η 19η Μαΐου του 1919, (μέρα που φτάνει ο Κεμάλ στον Πόντο, ως τοποτηρητής της τάξης) που γιορτάζει η Τουρκία την Αναγέννηση του σύγχρονου κράτους, δεν είναι πια «Οθωμανική Αυτοκρατορία», αλλά Δημοκρατία της Τουρκίας. Ανακάλυψαν το Τουρμενιστάν ως πατρίδα καταγωγής τους.

 Ακριβώς αυτήν την ημέρα πρότεινε ο μακαριστός Νεοκλής Σαρρής ως «Ημέρα μνήμης» της γενοκτονίας, γιατί το νέο κρατικό μόρφωμα οργάνωσε, ολοκλήρωσε, νομιμοποίησε, αρνούμενη, τη γενοκτονία. Οι πολίτες του νέου κράτους πρέπει να έχουν δυο στοιχεία να είναι Ισλαμιστές στο Θρήσκευμα («νταρ ουλ σαλάμ», στον κόσμο των πιστών ή αν προτιμάται σε ένα είδος άριας, ξεχωριστής φυλής, αυτός είναι ο λόγος που απαίτησε ο Κεμάλ να γίνει η ανταλλαγή με βάση το θρήσκευμα)  και να μιλά Τουρκικά. Όποιος μιλά τουρκικά είναι Τούρκος ανεξάρτητα του συναισθήματός του. Βέβαια το κουμάντο το έκανε πάντα η σέκτα των Οσμανών ή Οθωμανών. Των αγόνων του αρχηγού Οσμάν ή Οθωμάν της φυλής που ξεκίνησε τη δημιουργία της κρατικής οντότητας. 

 Η Τουρκία στηριγμένη ακριβώς σε αυτό το απεχθές έγκλημα δεν μπορεί να παραδεχτεί το έγκλημα και όταν την καλούν να το κάνει, αυτοί μιλούν για τους Ινδιάνους της Αμερικής. Που σημαίνει: αφού κάνατε εσείς γενοκτονία, τι πειράζει αν το κάναμε και εμείς. Ανεξάρτητα αν τη συμπεριφορά των αποίκων απέναντι στους Ινδιάνους την ανέδειξαν οι ίδιοι οι Αμερικάνοι. Ο άλλος λόγος που αρνείται της γενοκτονίας είναι αυτό που προβάλλεται ως κώλυμα ένταξής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το βασικό πρόβλημα, που απαιτούν οι Ευρωπαίοι είναι η τήρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Που σημαίνει ότι αίρεται ο μύθος: «Όποιος μιλά τουρκικά, είναι Τούρκος». 

 Η πολιτική της δεν μπορεί να απαρνηθεί τον εαυτό της, της παράδοσης της «ράντζιας». Το δείχνει όταν οι ευκαιρίες είναι δεκτικές. Το έδειξε 1954  και το 1964, όταν δεν είχε ανάγκη των υπηρεσιών των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, αφού διδάχτηκε απ’ τους Έλληνες σε θέματα οικονομίας και γραφειοκρατίας, προέβη σε προγκρόμ και τους έδιωξε, σε συνδυασμό με τα γεγονότα της Κύπρου. Το 1974 εκμεταλλεύτηκε της πρόθεσης των Αγγλο- Αμερικάνων για βάσεις στην Κύπρο, οι οποίοι αφού έχασαν τον έλεγχο του καναλιού του Σουέζ, άφησαν τους Τούρκους να λύσουν το πρόβλημά τους και εκείνοι μπήκαν στην Κύπρο. Ζήτησαν «συγγνώμη» οι Αμερικάνοι δια στόματος Κλίτον και έπειτα; Αποκατέστησαν την ζημιά; 

Σήμερα; από το 2002 βγήκε στο προσκήνιο ο πλέον ιδιόρρυθμος ηγέτης. Στην εμφάνιση του στο πολιτικό προσκήνιο, το πολιτικό μόρφωμα τον έκλεισε φυλακή, και ενώ το κόμμα του είχε την κυβέρνηση αυτός απείχε. Κάποτε προσεταιριζόμενος της επιρροής του Γκιουλέν, ενός δερβίση, ιεροκήρυκα του μωαμεθανισμού, ο οποίος ενστερνίζεται της προβιάς του δυτικού τρόπου σκέψης, αλλά υπερασπίζεται την χώρα του ως ηγέτιδα δύναμη του μουσουλμανικού κόσμου. Όταν ο Γκιουλέν, ο οποίος έχει πάνω από τρία εκατομμύρια υποστηρικτές και κάποια δισεκατομμύρια στην διάθεση του προς επιτέλεση του έργου του, καταγγέλλει τον Ερτοργάν ως καταχραστή του δημόσιου πλούτου, μετατρέπεται σε άσπονδος εχθρός του. Ο Γκιουλέν διαφεύγει στην καρδιά του δυτικού πολιτισμού, στις Η.Π.Α., όπου συνεχίζει το έργο του και αποτελεί ένα σημείο τριβής του Τούρκου με τους Αμερικανούς κυβερνήτες, και το ξύνει, όταν το χρειάζεται ο Τούρκος, ζητώντας την έκδοσή του. Στο μεταξύ κατάφερε να γίνει Πρόεδρος, δηλαδή να επιβάλλει προεδρική δημοκρατία, και προκειμένου να μην τον ενοχλεί το κατεστημένο, καταστέλλει με ένα κατ’  επίφαση πραξικόπημα, να εκκαθαρίσει όσους διαφωνούν και όσους θα μπορούσαν να διαφωνούν μαζί του. Ανοίγει το παλάτι των σουλτάνων και συμπεριφέρεται ως τέτοιος. Πολύ επιπόλαια ο διεθνής τύπος και Έλληνες δημοσιογράφοι τον αποκαλούν «Σουλτάνο», δηλαδή και εκπρόσωπο του Αλλάχ!  Ειρωνικά ίσως, αλλά πέστο, πέστο λίγο είναι να το ενστερνιστεί;  Η δημιουργία του προβλήματος της Συρίας του άνοιξε την όρεξη για επέκταση προς τη Συρία. Ο εμφύλιος της Λιβυής επιθυμία πρόσβασης στα πετρέλαια της Μεσογείου. Άρχισε να μιλά για «Γαλάζιες Πατρίδες». Ποια πατρίδα; Έχουν οι επυλίδες πατρίδα; Έχουν οι νομάδες μόνιμο τόπο διαμονής; Απειλεί καθημερινά τη πατρίδα μας και εμείς τον… παρακολουθούμε. Το ερώτημα πού μπαίνει είναι: Αν η διεθνής κοινότητα με προτροπή της Ελλάδας, αν όχι με απαίτηση, είχε αναγνωρίσει τη ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ και ανάγκαζε την πολιτική της γείτονος να εναρμοστεί σε αυτό, θα συμπεριφέρονταν όπως συμπεριφέρεται η Τουρκία;

Δρ. Καϊλάρης Γιάννης