Τελικός... σχολείο για τους εμπλεκόμενους στο ελληνικό ποδόσφαιρο

Όχι, δεν είδαμε πολλή μπάλα το βράδυ του Σαββάτου, είδαμε ωστόσο ανθρώπους. Είδαμε ήθος (με εξαίρεση ένα εγκληματικό αντιεπαγγελματικό μαρκάρισμα από… επαγγελματία του είδους), είδαμε δάκρια πόνου, χαράς και λύπης, είδαμε αγάπη για την ομάδα, είδαμε σεβασμό για τον συναθλητή, είδαμε στην κερκίδα νικημένους και νικητές να χειροκροτούν νικημένους και νικητές στο χορτάρι.

Σχολείο πραγματικό για όλους τους εμπλεκόμενους στο παρακμιακό ελληνικό ποδόσφαιρο ο τελικός. Κανονικά θα έπρεπε σήμερα να μπει... διαγώνισμα σε προέδρους, παράγοντες και αθλητές, για το τι κατάλαβαν για το άθλημα…

Υ.Γ.: Συγκλονιστική η εικόνα στο τέλος του ματς. Ο μοιραίος για τη Λίβερπουλ Κάριους πεσμένος στο χορτάρι κλαίει απαρηγόρητος. Κανένας από τους συμπαίκτες δεν πάει κοντά του... Μόνον ο αντίπαλός του Μπέιλ, που τον εξέθεσε δυο φορές, φωνάζει: «Πηγαίνετε ρε μαλάκες να τον σηκώσετε να τον αγκαλιάσετε! Λίβερπουλ είστε»!

Την παρτίδα σώζουν οι οπαδοί της Λίβερπουλ. Ο Κάριους κλαίγοντας ζητάει συγνώμη κι αυτοί τον καταχειροκροτούν! You 'll never walk (or cry) alone!